Sabah gözlerimi açtım. Perdeden sızan güneş ışığı odayı aydınlatıyordu. Her zamanki gibi yatağımdan kalkıp banyoya gittim. Lavaboya eğildim, ellerimi yıkadım ve aynaya baktım. Ama… Orada kimse yoktu! Kalbim hızla çarpmaya başladı. Ellerimi yüzüme götürdüm, saçlarımı yokladım, hatta burnumu bile sıktım ama hiçbir şey göremedim. Görünmez olmuştum!
İlk başta panikledim. Acaba hastalandım mı? Bir rüyanın içinde miyim? Ama sonra bunun eşsiz bir fırsat olduğunu düşündüm. Kimse beni görmüyorsa, her yere özgürce gidebilirdim. Bu düşünceyle heyecanlandım ve hemen dışarı çıktım.
Sokakta yürürken insanların arasına karıştım. Kimse fark etmiyordu. Bir adam telefonla konuşuyordu: “Bugün çok yoğunum, akşam görüşürüz.” Yanında duran kadın iç çekti ama bir şey demedi. Bir kafeye girdim, masalara oturanları inceledim. İnsanlar birbirleriyle sohbet ediyordu, bazıları gülüyor, bazıları üzgün görünüyordu. Sessizce yaklaşıp konuşmaları dinledim. Ne garipti! Kimse beni fark etmiyordu ama ben herkesi görebiliyordum.
Bir süre sonra bir kütüphaneye gittim. Normalde kalabalık olan bölümde rahatça dolaştım. En üst raftaki kitaplara göz attım. Kimse görmediği için istediğim kitabı elime aldım ve köşeye çekilip okumaya başladım. Saatler geçti ama bunu hissedemedim. Bu kadar rahat kitap okuyabilmek hoşuma gitmişti.
Sonra aklıma çılgın bir fikir geldi. Şehrin en lüks pastanesine gittim. İçeri girdim ve taze pişmiş ekmeklerin, keklerin kokusu burnuma doldu. O kadar güzeldi ki dayanamayıp küçük bir kek aldım. Kasadaki adam şaşkınlıkla etrafa baktı. “Kim aldı bunu?” diye sordu ama cevap veren olmadı. Gülümsedim ve hızla dışarı çıktım. Görünmez olmanın eğlenceli yanları da vardı.
Akşamüstü parkta biraz vakit geçirdim. Çocuklar salıncakta sallanıyor, güvercinler yem topluyordu. Ağaçların arasından esen rüzgâr tenimi okşadı. Ama bir tuhaflık vardı. İnsanlar beni göremediği için kimseyle konuşamıyordum. Kahkahalar duyuyordum ama ben onlara katılamıyordum. Bir an içimde derin bir yalnızlık hissettim. Görünmez olmak özgür hissettirse de bir yandan da dünyadan kopmuş gibiydim.
Güneş batarken eve döndüm. Yorgun hissediyordum ama aynı zamanda düşünceliydim. Görünmez olmak harikaydı ama insanlar tarafından fark edilmek daha önemliydi. Yatağıma uzandım ve gözlerimi kapattım.
Sabah uyandığımda hemen aynaya koştum. Ve işte oradaydım! Yüzüm, gözlerim, saçlarım… Hepsi yerli yerindeydi. Derin bir nefes aldım ve gülümsedim. Görünmez olmak bir günlüğüne eğlenceliydi ama dünyada var olmak, insanlar tarafından fark edilmek her şeyden daha değerliydi.
ÖDEV!!
Bir günlüğüne görünmez olduğunuzu hayal edin. Bu durumda ne yapardınız? Nerelere gider, hangi deneyimleri yaşardınız? Hissettiklerinizi ve düşündüklerinizi detaylı bir şekilde anlatan bir yazı yazınız.
📝 Kurallar:
- En az 100 kelime yazınız.
- Kısa ve açık cümleler kullanınız.
- Duygu ve düşüncelerinizi eklemeyi unutmayınız.
Osman Demirel